X-XI sec. d.C.
Mitografo VaticanoI, 76
Testo tratto da: Scriptores rerum mythicarum latini tres romae nupter reperti, (a cura di Bode G. H.), Hildesheim 1968, I, 76, pp. 26, 27
76. Orpheus et Eurydice
Orpheus, Onagri et Calliopae Musae filius, ut quidam putant, Apollinis filiam habuit uxorem Eurydicen. Quam dum Aristeus Cyrenes filius, pastor, cupidus persequitur, volens eam stuprare, illa fugiens concubitum, serpentem non devitavit; et haec ei causa mortis fuit. Orpheus, coactus desiderio conjugis, tentavit dulcedine cantus citharae lenire Ditem et Proserpinam, si posset Eurydicen ad superos revocare. Descendens igitur ad inferos, in miserationem eos cantu suo compulit; acceptaque lege, impetravit Eurydicen ita demum, si non ante respexisset, quam ad superos perveniret. Deinde, ut ets dura amantium perseverantia, Orpheus, timens, ne non inesset pollicitis Ditis fides, respexit, qui parum prosperas expertus erat nuptias, perosus omne genus femineum, solitudinibus se dedit.
